Gen terapisi, kalıtsal olarak nesilden nesle aktarılan özelliklerden istenilen genleri ekleyip, istenilmeyen genleri pasif hale getiren bir yöntemdir. Bu terapi, genetik hastalıkların tedavi edilmesinde ve kalıtsal genetik bozuklukların düzeltilmesinde kullanılır.

Gen terapisindeki temel amaç, kalıtsal hastalıkların diğer nesillere aktarılmasını önlemektir. Bu hastalıklar arasında kısa boyluluk, renk körlüğü ve diğer kalıtsal hastalıklar sayılabilir. Gen terapisi uygulamaları iki ana kategoriye ayrılır:

DNA parmak izi, bir kişinin DNA'sındaki baz sırasının belirli aralıklarla tekrar etmesiyle oluşturulan benzersiz bir kimliktir. İnsan DNA'ları tek yumurta ikizleri dışında her bireyde farklıdır. Bu nedenle DNA parmak izi, özellikle adli tıpta suçluların belirlenmesinde ve babalık testlerinde kullanılır.

DNA örnekleri, birçok kaynaktan elde edilebilir. Bu kaynaklar arasında saç teli, sperm, kan ve hatta yıllar öncesine ait bir fosil bulunur. DNA örneklerinin elde edilmesi, genetik analizlerin ve DNA parmak izi tespitlerinin yapılabilmesi için gereklidir.

Gen terapisi, insan genlerinin özellikleri ve DNA'larından hangi hastalıkların şifrelendiği konusunda bilgi edinmeyi sağlar. Ancak bu bilgilerin elde edilmesi her zaman olumlu sonuçlar doğurmaz. Gen terapisinin bazı sakıncaları şunlardır:

Gen terapisi ve DNA parmak izi teknolojileri, genetik biliminin en ileri noktalarındandır. Bu teknolojiler, sadece tıbbi ve kriminal alanlarda değil, aynı zamanda tarım ve hayvan yetiştiriciliği gibi alanlarda da büyük potansiyel taşır. Örneğin, bitkilerin genetik modifikasyonu ile daha verimli ve hastalıklara dayanıklı türlerin geliştirilmesi mümkündür. Aynı şekilde, hayvanların genetik düzenlemeleri ile daha sağlıklı ve üretken türler elde edilebilir.